Gisteren was het exact 2 jaar geleden dat een vriend en collega van mij in een lawine werd gedood. Het nieuws van Prins Friso sloeg dan ook in als een bom toen ik dus nietsvermoedend gisterochtend de Telegraaf op het Internet opende. Alles van wat er die dag 2 jaar geleden gebeurde kwam weer in alle hevigheid terug. Het is echt ongelofelijk watvoor een impact een lawine op je leven heeft.
Mijn man is altijd erg actief is geweest in het back country skieen en heeft ook lange tijd lawine onderzoek gedaan voor de universiteit van Calgary. De kans zat er altijd dik in dat ik zulk nieuws ook een keer zou krijgen, want lawine onderzoekers hebben een kans van 1:2 kans om te sterven op hun werk (lees: in een lawine), dus je houdt er in je achterhoofd altijd rekening mee, maar gelukkig is dat (laten we het afkloppen) nooit gebeurd.
Omdat ik over de jaren heen ook regelmatig het achterland ben ingegaan en een paar jaar bij een helicopter ski bedrijf heb gewerkt in het gidsenhuis waar dagelijks de lawine notering (1-5) werd besproken heb ik wel het een en ander van lawines meegekregen. Het is een dagelijkse dans met de dood en eentje waarvan iedereen toch stiekem hoopt dat het hem/haar niet zal overkomen. Daar heb ik een ding van geleerd.
Je weet nooit wie een lawine wel en niet overleeft. Ik ken diverse mensen die er een op heel wonderlijke wijze hebben overleefd. Eentje had wel alle botten in zijn lijf gebroken, maar er zijn er ook die er zonder zware verwondingen van is weglopen.
Zo ook in het geval van onze vriend. Hij overleed (en hij was nota bene de dokter in het gezelschap), maar de twee andere mensen in zijn groepje, waarvan een ook een goede vriend van ons is, hebben het wonder boven wonder zonder een schrammetje overleefd. Ook zij hebben net als Prins Friso 20 minuten onder de sneeuw gelegen totdat een van hen zich uit wist te graven en daarna eerst de een en toen de ander uitgroef.
Ik hoop dus dat het helemaal goedkomt met Prins Friso, want je weet het echt niet.
Hoezo Wereldburger? 