Dubbele nationaliteit – waar een klein land werkelijk klein kan zijn

Geplaatst op door Hoezo Wereld Burger

Ik las net weer in de Volkskrant op het Internet de eeuwig voortdurende discussie in Nederland over het hebben van een dubbele nationaliteit -http://www.volkskrant.nl/vk/nl/2824/Politiek/article/detail/3029341/2011/11/11/Kamer-dubbel-paspoort-voor-expats-moet-kunnen.dhtml – en ik ben blij dat de Nederlanders die in het buitenland wonen nu eindelijk ook eens op hun poot spelen. Ik ben altijd weer verbaasd (en geirriteerd) hoe een klein land als Nederland, dat nota bene groot is geworden het bevaren van de wereldzeeën en het verkennen van de wereld, nog steeds zo verschrikkelijk klein kan zijn.

Het gekke is dat we onszelf altijd op de borst rammen dat we zulke “wereldburgers” zijn. De meeste Nederlanders (die ik ken) houden van reizen en je komt ze werkelijk overal tegen. We vinden het heerlijk om de wereld te verkennen. Velen van ons dompelen zich graag onder in andere culturen. Onze economie drijft op de handel met andere landen en er zijn dus heel veel redenen waarom Nederlanders voor kortere of langere tijd in een ander land belanden.

Maar helaas, als het op dubbele nationaliteit aankomt dan kruipen we weer heel hard terug in ons eigen landje en is er ineens niets meer mogelijk, terwijl je juist zou denken dat het andersom zou zijn. De hele discussie over dubbele nationaliteit vertaalt zich bij mij in ieder geval naar het beeld van die Nederlanders onder ons die jarenlang met dezelfde mensen naar dezelfde camping gaan met de achterbak vol met aardappelen en koffie.

Zelfs België is op het gebied van de dubbele nationaliteit vooruitstrevender dan ons Nederlanders. Ze hebben er nog niet eens zo heel lang geleden de wet veranderd en daar mag je nu gewoon twee nationaliteiten bezitten. Ook voor de Canadezen is het hebben van twee paspoorten absoluut geen probleem. Je hoort er hier in ieder geval nooit iemand over en ik ken toch wel wat mensen (ook in Nederland) met zelfs meer dan 2 paspoorten. 

Ik vind het ook raar dat je nooit iets hoort over het feit dat Koningin Beatrix en Prinses Maxima twee nationaliteiten bezitten. Waarom vindt nou nooit iemand dat zij hun tweede nationaliteit op moeten geven (al kan Maxima dat niet omdat de Argentijnse wet dat niet toestaat)?! Dit riekt  toch naar het meten met meerdere maten?

Misschien omdat het leven niet zo zwart/wit is, zoals we doorgaans graag zouden willen geloven? We houden er helaas ontzettend van om mensen in hokjes te kunnen plaatsen, dat maakt het leven immers een stuk aangenamer (en rustiger). En mensen die emigreren zijn lastig. Zij passen niet meer alleen in ons hokje. Ze vallen ineens ook in een ander hokje. En dat is dan wel weer erg eng. Die mensen rekken immers onze regels op en dat zou niet mogelijk moeten zijn.

Je zou juist denken dat Nederland ontzettend trots op zou zijn op iedere Nederlander  waar dan ook in de wereld en dat ze vooral alle Nederlanders vast zou willen houden desnoods met meer dan 1 paspoort. Helaas, is niets minder waar, getuige dit nieuwe wetsvoorstel en dat vind ik jammer. We zouden best wel weer eens een beetje terug mogen naar ons oude ruimdenkende zelf.

Advertentie

Uit eten hier in de winter

Geplaatst op door Hoezo Wereld Burger

Verhuizen van een grote Nederlandse stad naar een klein Canadees dorp op het platteland (in een diepe economische recessie) heeft zo z’n gevolgen, zoals bijvoorbeeld de uiterst beperkte selectie van restaurants om bij uit eten te gaan. Zeker in de winter. In de zomer is er nog een aardig aantal leuke eetgelegenheden waar je redelijk goed kunt eten met een prachtig uitzicht, maar zodra het oktober is dan blijven er maar zo’n drie opties over; de plaatselijke kroeg, de andere plaatselijke kroeg en de afhaalpizzaboer.

En dus komen we altijd in die ene plaatselijke kroeg terecht waar het menu al de laatste 33 jaar (zolang als het bestaat) niet meer is veranderd en dat we dus na 5 jaar hier wel zo’n beetje uit ons hoofd kennen.

De bediening is op zijn zachtst gezegd interessant. Waar je in Nederland nogal eens vergeten wordt te bedienen, krijg je hier met andere dingen te maken.

De andere dag nog kregen we voor de verandering (ja, je leest het goed!) weer eens ontplofte crab rolls – een soort met krab gevulde loempiaatjes – geserveerd. De serveerster zette ze, zonder een spier te vertrekken of enige verontschuldiging, voor ons neer. De uiteinden waren duidelijk verbrand en toen we ze omdraaiden zagen we een diepe krater in het midden waar de vulling spontaan uit was geploft. Toch aardig dat ze nog de moeite hadden gedaan om het nog wat te laten lijken door de goede kant boven te leggen. En dus gebaarden we dat we dit toch niet acceptabel vonden. Gelukkig werd ons, na wat geklaag, een nieuwe set geleverd die er beter uitzag, omdat het vet inmiddels goed was opgewarmd.  Toch was ik met stomheid geslagen over het feit dat de serveerster het helemaal niet onacceptabel vond om ons dit voor te zetten, want om nou te zeggen dat het goedkoop is om daar te eten…. In Nederland zouden ze zeggen: “Voor een riks krijg je niks.” (Kan je zien dat ik nog uit het gulden tijdperk stam?) Nou, hier krijg je voor Can $ 10.00 nog niks.

Nou stonden we (mijn man en ik) er niet eens zo heel erg van te kijken, zoals je hier al helemaal eigenlijk nergens meer raar van opkijkt, want dit was ons dus al eens eerder overkomen, al verontschuldigde de serveerster zich toen wel meteen toen ze de order voor ons neerzette. Zij had de koks voor het verlaten van de keuken al laten weten dat ze, na het roken van hun sigaretje, een nieuwe order moesten maken.  Helaas vond ook zij het niet raar om deze crab rolls gewoon te serveren en niet achter te houden in afwachting van een nieuwe order.

En wij? Wij lachen er nog regelmatig smakelijk om, want dat is al dat je kan doen hier.

Alweer 8 jaar in Canada

Geplaatst op door Hoezo Wereld Burger

In eerste instantie was ik mijn blog op blogspot begonnen, maar ik geloof  dat ik me meer thuis voel op WordPress, dus vandaar dat ik hier opnieuw begin.

Het is alweer bijna 8 jaar geleden dat ik officieel in Canada mocht wonen. Als ik nu terugkijk dan is er veel gebeurd en ik verbaas me nog elke dag over, voor mij, soms gekke en bizarre Canadese gewoonten. Daarom vond ik dit een goed moment om mijn ervaringen eens in een blog vast te leggen en met de rest van de wereld te delen.

Ik dacht altijd dat mensen die van reizen houden en veel reizen automatisch ook wereldburgers waren. Ik vond mezelf altijd wel een wereldburger. Andere culturen waren vreselijk interessant en aangezien ik gek op reizen ben, dacht ik dat ik me ergens wel snel en redelijk makkelijk zou kunnen aanpassen, zolang ik de taal maar onder de knie zou krijgen. Helaas blijkt het leven en jezelf aanpassen in een ander land en een andere cultuur, zelfs als deze dichtbij je eigen cultuur staat, lastig. Zelfs na 8 jaar in Canada kijk ik nog iedere dag met verbazing naar hoe anders dingen kunnen zijn. Ik heb het er regelmatig over met de paar Nederlandse vriendinnen die ik hier heb. Je houdt (althans ik niet) eigenlijk nooit op met vergelijken. “Hoezo wereldburger?” is dan ook een vraag die ik mezelf regelmatig stel.

Gelukkig leidt dat dan ook wel weer tot interessante geprekstof. Emigratie is een fascinerend concept en het doet allerlei onverwachte dingen met een mens. Het aanpassingsproces is nooit af, hoe hard je ook je best doet.