Een tijdje geleden zat met mijn man bij ons plaatselijke hotel te ontbijten. Omdat het nogal druk was (de Canadezen vinden ontbijten nou eenmaal heerlijk en zeker in een klein dorp als Clearwater is het soms het enige vertier van de dag) ploften we neer in een rare hoek naast, wat later bleek, drie Nederlanders op doorreis te zijn.
Ik heb sinds een paar jaar de gewoonte aangenomen om niet meer meteen in het Nederlands te beginnen tegen Nederlands die ik tegenkom. Reden: ik word tegenwoordig soms nogal moe om steeds hetzelfde verhaal te moeten afdraaien hoe ik in Canada ben beland. In het begin is het erg interessant, maar het zal wel deel van het aanpassingsproces zijn dat je dat op een gegeven moment niet meer wilt. Na al die jaren hier, horen de Nederlanders gelukkig mijn Nederlandse accent niet meer en pikken alleen de Canadezen het nog op. In het algemeen betekent het dat je soms vrij grappige gesprekken afluistert, zoals ook nu. Een van de Nederlanders vroeg zich hardop af: “Wat doé je nou zo de hele dag in dit dorp?” In mijn hoofd klonk het: “Nou, om heel eerlijk te zijn… in de winter eigenlijk niet zoveel.”
Daarna vervolgde het gesprek met het eeuwige “Mijn mobiel doet het niet, doet de jouwe het hier? Het dorp zal wel te klein zijn voor mobiele telefoons. Hij doet het straks vast wel weer in Kamloops.” Ik heb hier al menig super gestresste Nederlander gezien waarvan de mobiele telefoon niet werkte (eigenlijk iedere zomer, de hele zomer door). Alleen maar omdat de KPN heeft nou eenmaal geen contract met Telus in dit dorp.
Oh, en toen het laatste: “Waarom staat er altijd een fles met tomatenketchup op tafel?” Een van de Nederlanders had opgemerkt dat ze het over hun ontbijt gooien. Ze merkte op “dat die Canadezen lekker schijnen te vinden.” Waarop ik niet lang daarna ook naar de ketchupfles reikte en het heerlijk over mijn eieren verspreidde (laten we wel wezen, er is niets lekkerders dan tomatenketchup op je eieren! en die gewoonte heb ik dus ook meteen overgenomen). De Nederlanders keken mekaar daarop begrijpend aan.
Les 1 voor de toerist in Canada: “Wees voorzichtig met wat je zegt, want er is ALTIJD iemand in de buurt die jouw taal spreekt!” Het is gewoon echt zo.
Hoezo Wereldburger? 