Maand: december 2011

Nog niet zolang geleden schreef ik over de interessante ervaring van het uit eten gaan in ons dorp. En jawel, al snel volgden er meer verhalen.

Mijn Nederlandse vriendin hier ging vorige week ook een gezellig met haar man uit eten bij dezelfde gelegenheid waar wij al meerdere malen ontplofte krabrolletjes geserveerd kregen. Ze bestelde haar lunch en na een tijdje wachten kreeg ze iets heel anders voorgezet dan ze besteld had. Natuurlijk beklaagde ze zich bij de serveerster, die daarop doodleuk meldde dat ze per ongeluk de verkeerde order moest hebben ingetoetst en het daarbij liet. Mijn vriendin en haar man verbijsterd achterlatend. Mijn man en ik hebben ons nog dagenlang om het voorval bescheurd.

Maar goed, inmiddels was ik even in Vancouver een weekje vakantie en daar vertelde ik dus het verhaal van de verkeerd geserveerde lunch aan de tijdelijke huisbaas van mijn man. En hij vertelde me dat dit soort situaties zelfs in de grote stad voorkomen. Nog niet zolang geleden gingen hij en zijn vrouw uit eten. Hij kreeg een koude doorgekookte biefstuk geserveerd en toen hij er iets van zei, kreeg hij als respons “Ik weet ook niet wat ik daaraan moet doen”, gevolgd door een stralend lieve lach (de serveerster dacht dat ze met haar uiterlijk wel het een en ander goed kon maken, maar… zijn vrouw was erbij, dus dat hielp niet erg).

Het gekke van deze verhalen is dat toen ik net in Canada was, ik de service hier altijd zo ontzettend goed vond. In Nederland werd ik aan de lopende band vergeten, moest ik bij de meeste restaurants toch wel erg lang op mijn eten wachten, en was proberen de aandacht van de ober te trekken om de rekening te vragen in het algemeen kansloos, etc., etc. Niet hier. Alles liep (en loopt) altijd gesmeerd (afgezien van de verkeerde orders of ontplofte krabrolletjes). Je komt binnen, krijgt een tafeltje en meestal binnen 5 minuten na aankomst staat je drankje voor je neus, waarna je order meteen wordt opgenomen. Over het algemeen heb je binnen 30-45 minuten wel je eten. De ober legt meestal halverwege de koffie de rekening bij je neer met de mededeling dat er geen haast is met betalen. Na ongeveer anderhalf uur sta je weer buiten.

Ach, zo zie je maar weer dat alles zo z’n voors- en tegens heeft.

Het is alweer bijna Sinterklaas en dat maakt altijd dat ik wat heimwee krijg, want er niets zo gezellig als een goed ouderwets avondje van Sinterklaas met pakjes en heel veel snoepgoed.

Mijn man snapt het geloof ik maar half. Hij heeft weleens een erg grappig gedicht voor me geschreven, maar het concept van surprises heeft ie nog niet onder de knie. Zijn dochter schreef ook eens een gedicht voor me en wenste me daarin een “Vroklijk Kerstfeest” – ben er nog steeds niet helemaal achter of ik dat nou serieus moet nemen of niet.

Kennelijk ben ik braaf geweest, want de Sint heeft dit jaar maar liefst 3 pakjes in de post gestuurd! Nu moet ik dus geduldig wachten op 5 december, voordat ik ze open mag maken. Als je in het buitenland woont dan is er gewoon niets leukers dan het krijgen van pakjes. Het geeft mij altijd het gevoel dat er tenminste nog iemand ergens in deze wereld is die aan me denkt.  

Helaas hebben de Afrikaans-Canadezen dit jaar een klacht ingediend dat Zwarte Piet een racistisch figuur is, dus voor Sinterklaas (die hier ieder jaar ook de Nederlanders in Vancouver aandoet) geen hulpjes meer. Hij moet het dit jaar maar gewoon allemaal zelf doen. De Nederlanders hier zijn er – zoals verwacht mag worden – nogal van ondersteboven, want wij zijn ervan overtuigd dat Piet zwart is, omdat hij door de schoorstenen klimt om pakjes bij de kinderen te bezorgen. Helaas denken de Canadezen daar dus anders over. Ook wel begrijpelijk, maar toch voelt het een beetje als onrecht. Met dit soort kritiek word je dan toch ineens onverwacht on-Nederlands nationalistisch. Want…kom niet aan ons Sinterklaasfeest of je komt aan ons.

Vraag is nu wanneer de Kerstman van zijn Elfen af moet zien, omdat de dwergen zich aangesproken voelen. Wordt ongetwijfeld vervolgd.