Hoezo Wereldburger?

Ik reed op weg van mijn vriendinnetje Marieke naar huis en dat is altijd weer een heel avontuur; zeker in deze zomermaanden waarin de mensen hun hersenen thuis hebben gelaten. We hadden het net bij het eten nog over al die gekke dingen die je elke dag weer op de weg ziet. Dat het altijd nog weer goed gaat is een regelrecht wonder, want je ziet wat rare capriolen. Ons dorp heeft 2 grote kruisingen en geen stoplichten, bijna geen voetgangers, fietsers, of brommers.  “Eitje,” zou je denken, en toch is het altijd weer goed voor een hoop interessante en vooral gevaarlijke situaties. Ik denk dat als iemand een terras aan de weg zou hebben, die er goed geld mee zou kunnen verdienen… Lijkt me heerlijk, een drankje drinken met gratis weg entertainment, want het is non-stop.

Nu ook net weer. Ik nader de grote weg en wil linksaf, dus heb geen voorrang. Er komt een hele grote truck met  caravan van links op de snelweg aan en die wil linksaf slaan. Maar…. omdat ik als eerste bij de kruising stond gaat ie op mij staan wachten. En dat terwijl ik er met de beste wil van de wereld nog geen voorrang uit kan persen. Dus…. wacht ik… en wacht ik nog wat…. en als ie dan toch besluit om te gaan moet ik nog wat langer wachten… want inmiddels is er alweer een hele sliert met auto’s de bocht om gekomen waar ik dan weer heerlijk op moet gaan staan wachten (je begrijpt het al, ik ben en blijf natuurlijk een ongeduldige Nederlander en dat verandert geloof ik nooit).

De mensen hier hebben werkelijk geen flauw benul van verkeersregels. Ze doen maar wat. Voorrangskruisingen worden als four-way-crossings benaderd… wie het eerst bij de kruising aankomt en bij het stop bord is gestopt mag als eerste gaan…. ze wuiven vriendelijk dat je toch vooral voort moet maken om voor ze langs af te slaan, hoewel je geen voorrang hebt en je volledig fout zit mochten ze toch nog op het laatste moment besluiten dat ze toch maar gaan.  Het is niet voor niets dat je hier een veel grotere kans hebt om in het verkeer te overlijden dan om aan een hartaanval of kanker te overlijden. Angstig maar waar.

Laatst werd er nog een hele discussie op Facebook gehouden over hoe een rotonde nou eigenlijk werkte. Ja, je gelooft je oren niet, maar er zijn hier nog mensen die nog nooit van zijn leven met een rotonde te maken hebben gehad. Laat staan erover heen zijn gereden.

Je zou zeggen dat ze eens over rijlessen moesten gaan nadenken, maar ik vrees dat dat nog wel lang gaat duren, voordat ze dat beseffen. Tot die tijd begeef ik me iedere dag weer in het interessante verkeer van Clearwater en hoop maar dat het goed gaat.

Een tijdje geleden zat met mijn man bij ons plaatselijke hotel te ontbijten. Omdat het nogal druk was (de Canadezen vinden ontbijten nou eenmaal heerlijk en zeker in een klein dorp als Clearwater is het soms het enige vertier van de dag) ploften we neer in een rare hoek naast, wat later bleek, drie Nederlanders op doorreis te zijn.

Ik heb sinds een paar jaar de gewoonte aangenomen om niet meer meteen in het Nederlands te beginnen tegen Nederlands die ik tegenkom. Reden: ik word tegenwoordig soms nogal moe om steeds hetzelfde verhaal te moeten afdraaien hoe ik in Canada ben beland. In het begin is het erg interessant, maar het zal wel  deel van het aanpassingsproces zijn dat je dat op een gegeven moment niet meer wilt. Na al die jaren hier, horen de Nederlanders gelukkig mijn Nederlandse accent niet meer en pikken alleen de Canadezen het nog op. In het algemeen betekent het dat je soms vrij grappige gesprekken afluistert, zoals ook nu. Een van de Nederlanders vroeg zich hardop af: “Wat doé je nou zo de hele dag in dit dorp?” In mijn hoofd klonk het: “Nou, om heel eerlijk te zijn… in de winter eigenlijk niet zoveel.”

Daarna vervolgde het gesprek met het eeuwige “Mijn mobiel doet het niet, doet de jouwe het hier? Het dorp zal wel te klein zijn voor mobiele telefoons. Hij doet het straks vast wel weer in Kamloops.” Ik heb hier al menig super gestresste Nederlander gezien waarvan de mobiele telefoon niet werkte (eigenlijk iedere zomer, de hele zomer door). Alleen maar omdat de KPN heeft nou eenmaal geen contract met Telus in dit dorp.

Oh, en toen het laatste: “Waarom staat er altijd een fles met tomatenketchup op tafel?” Een van de Nederlanders had opgemerkt dat ze het over hun ontbijt gooien. Ze merkte op “dat die Canadezen lekker schijnen te vinden.” Waarop ik niet lang daarna ook naar de ketchupfles reikte en het heerlijk over mijn eieren verspreidde (laten we wel wezen, er is niets lekkerders dan tomatenketchup op je eieren! en die gewoonte heb ik dus ook meteen overgenomen). De Nederlanders keken mekaar daarop begrijpend aan.

Les 1 voor de toerist in Canada: “Wees voorzichtig met wat je zegt, want er is ALTIJD iemand in de buurt die jouw taal spreekt!” Het is gewoon echt zo.

Nog niet zolang geleden schreef ik over de interessante ervaring van het uit eten gaan in ons dorp. En jawel, al snel volgden er meer verhalen.

Mijn Nederlandse vriendin hier ging vorige week ook een gezellig met haar man uit eten bij dezelfde gelegenheid waar wij al meerdere malen ontplofte krabrolletjes geserveerd kregen. Ze bestelde haar lunch en na een tijdje wachten kreeg ze iets heel anders voorgezet dan ze besteld had. Natuurlijk beklaagde ze zich bij de serveerster, die daarop doodleuk meldde dat ze per ongeluk de verkeerde order moest hebben ingetoetst en het daarbij liet. Mijn vriendin en haar man verbijsterd achterlatend. Mijn man en ik hebben ons nog dagenlang om het voorval bescheurd.

Maar goed, inmiddels was ik even in Vancouver een weekje vakantie en daar vertelde ik dus het verhaal van de verkeerd geserveerde lunch aan de tijdelijke huisbaas van mijn man. En hij vertelde me dat dit soort situaties zelfs in de grote stad voorkomen. Nog niet zolang geleden gingen hij en zijn vrouw uit eten. Hij kreeg een koude doorgekookte biefstuk geserveerd en toen hij er iets van zei, kreeg hij als respons “Ik weet ook niet wat ik daaraan moet doen”, gevolgd door een stralend lieve lach (de serveerster dacht dat ze met haar uiterlijk wel het een en ander goed kon maken, maar… zijn vrouw was erbij, dus dat hielp niet erg).

Het gekke van deze verhalen is dat toen ik net in Canada was, ik de service hier altijd zo ontzettend goed vond. In Nederland werd ik aan de lopende band vergeten, moest ik bij de meeste restaurants toch wel erg lang op mijn eten wachten, en was proberen de aandacht van de ober te trekken om de rekening te vragen in het algemeen kansloos, etc., etc. Niet hier. Alles liep (en loopt) altijd gesmeerd (afgezien van de verkeerde orders of ontplofte krabrolletjes). Je komt binnen, krijgt een tafeltje en meestal binnen 5 minuten na aankomst staat je drankje voor je neus, waarna je order meteen wordt opgenomen. Over het algemeen heb je binnen 30-45 minuten wel je eten. De ober legt meestal halverwege de koffie de rekening bij je neer met de mededeling dat er geen haast is met betalen. Na ongeveer anderhalf uur sta je weer buiten.

Ach, zo zie je maar weer dat alles zo z’n voors- en tegens heeft.

Het is alweer bijna Sinterklaas en dat maakt altijd dat ik wat heimwee krijg, want er niets zo gezellig als een goed ouderwets avondje van Sinterklaas met pakjes en heel veel snoepgoed.

Mijn man snapt het geloof ik maar half. Hij heeft weleens een erg grappig gedicht voor me geschreven, maar het concept van surprises heeft ie nog niet onder de knie. Zijn dochter schreef ook eens een gedicht voor me en wenste me daarin een “Vroklijk Kerstfeest” – ben er nog steeds niet helemaal achter of ik dat nou serieus moet nemen of niet.

Kennelijk ben ik braaf geweest, want de Sint heeft dit jaar maar liefst 3 pakjes in de post gestuurd! Nu moet ik dus geduldig wachten op 5 december, voordat ik ze open mag maken. Als je in het buitenland woont dan is er gewoon niets leukers dan het krijgen van pakjes. Het geeft mij altijd het gevoel dat er tenminste nog iemand ergens in deze wereld is die aan me denkt.  

Helaas hebben de Afrikaans-Canadezen dit jaar een klacht ingediend dat Zwarte Piet een racistisch figuur is, dus voor Sinterklaas (die hier ieder jaar ook de Nederlanders in Vancouver aandoet) geen hulpjes meer. Hij moet het dit jaar maar gewoon allemaal zelf doen. De Nederlanders hier zijn er – zoals verwacht mag worden – nogal van ondersteboven, want wij zijn ervan overtuigd dat Piet zwart is, omdat hij door de schoorstenen klimt om pakjes bij de kinderen te bezorgen. Helaas denken de Canadezen daar dus anders over. Ook wel begrijpelijk, maar toch voelt het een beetje als onrecht. Met dit soort kritiek word je dan toch ineens onverwacht on-Nederlands nationalistisch. Want…kom niet aan ons Sinterklaasfeest of je komt aan ons.

Vraag is nu wanneer de Kerstman van zijn Elfen af moet zien, omdat de dwergen zich aangesproken voelen. Wordt ongetwijfeld vervolgd.